ଅନେକ ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ମତରେ ନାରୀର ଉନ୍ନତି ଓ ଅବୋନ୍ନତି ଉପରେ ଦେଶର ଉନ୍ନତି ନିର୍ଭର କରେ। ନାରୀ ପ୍ରସନ୍ନ ହେଲେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କୁଳ ଆନନ୍ଦମୟ ହୋଇଥାଏ। ବୈଦିକ ଯୁଗରେ ନାରୀକୁ ଆଦିଶକ୍ତିର ଆଖ୍ୟା ଦିଆଯାଇଛି। ହେଲେ ଆଜିର ସମାଜରେ କେହି କ’ଣ ଏଥିପ୍ରତି ସଚେତନ। ସତରେ କ’ଣ ନାରୀକୁ ଯଥୋଚିତ ସ୍ଥାନ ଓ ସମ୍ମାନ ମିଳୁଛି। ସରଳ, ସହଜ, ସମର୍ପଣ, ତ୍ୟାଗ ଓ ସେବାର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ନାରୀ ଆଜିର ଏହି ଏକବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ମଧ୍ୟ ଜର୍ଜରିତ, ନିଷ୍ପେସିତ ଓ ଉତ୍ପୀଡିତ।
ଯେଉଁ ଦେଶର ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମରେ ରାଣୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀବାଈ, ରଜିଆ ସୁଲତାନା, ବେଗମ୍ ହଜରତ ମହ, ଅବନ୍ତୀବାଈଙ୍କ ଭଳି ନାରୀମାନେ ନିଜ ବୀରତ୍ୱର ପରିଚୟ ଦେଇଛନ୍ତି ସେହି ଦେଶରେ ସ୍ୱାଧୀନତାର ୭୧ ବର୍ଷ ପରେ ମଧ୍ୟ ନାରୀ ଆଜି ପରାଧୀନ ଓ ଅସୁରକ୍ଷିତ। ସମାଜ ଦୃଷ୍ଟିରେ ସେ ଦୁର୍ବଳା ଓ ହୀନ। ଆଜି ବି ସମାଜରେ ତିଷ୍ଠି ରହିଛି ଅସୁରତ୍ୱ। ସମାଜର ଏକ ପ୍ରକାର ଲୋଲୁପ ଦୃଷ୍ଟି ରହିଛି ନାରୀ ଜାତି ଉପରେ। ବର୍ତ୍ତମାନ ସରକାରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନାରୀ ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଯେତେ ଅଧିକ ପଦକ୍ଷେପ ନିଆଯାଉଛି ନାରୀ ଦିନକୁ ଦିନ ସେତେ ଅସୁରକ୍ଷିତ ହୋଇ ଚାଲିଛି। ତେଣୁ ସବୁକିଛି ନିର୍ଭରଶୀଳ ସମାଜର ଲୋକମାନଙ୍କ ଚିନ୍ତାଧାରା ଉପରେ। ନାରୀ ପ୍ରତି ଯେଉଁ ଚିନ୍ତାଧାରା ରହିଛି ତାକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ। ଏକ ସମ୍ମାନଜନକ ଦୃଷ୍ଟିରେ ନାରୀକୁ ଦେଖିବା ଆବଶ୍ୟକ। ଯେଉଁଦିନ ଦେଶରେ ନାରୀ ନିଜକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁରକ୍ଷିତ ମନେ କରିବ ସେହିଦିନ ପ୍ରକୃତରେ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାରତର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ହେଲା ବୋଲି ଜଣାପଡିବ ।
