ଓଡ଼ିଶାର ପ୍ରଖ୍ୟାତ ସାହିତ୍ୟିକ ପଦ୍ମଭୂଷଣ ଗୋପୀନାଥ ମହାନ୍ତିଙ୍କର ଆଜିର ଦିନରେ ପରଲୋକ ଘଟିଥିଲା। ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରଚିତ ଉପନ୍ୟାସ ‘ଅମୃତର ସନ୍ତାନ’ ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ୧୯୫୫ ମସିହାରେ ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାର ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିଲା। ତାଙ୍କୁ ୧୯୭୩ ରେ ଜ୍ଞାନପୀଠ ପୁରସ୍କାର ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିଲା। ୧୯୮୧ ମସିହାରେ ସାହିତ୍ୟ ଓ ଶିକ୍ଷା କ୍ଷେତ୍ରରେ ତାଙ୍କୁ ଭାରତ ସରକାର ପଦ୍ମଭୂଷଣ ପ୍ରଦାନ କରିଥିଲେ। ତାଙ୍କର ଉପନ୍ୟାସ ‘ଅମୃତର ସନ୍ତାନ’ ପାଇଁ ସର୍ବପ୍ରଥମ ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାର (୧୯୫୫) ର ବିଜେତା ତଥା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ସାହିତ୍ୟିକ ପୁରସ୍କାର ବିଜେତା ଜ୍ଞାନପୀଠ (୧୯୭୪) ଉପନ୍ୟାସ କାହାଣୀ ‘ମାଟିମଟାଳ’ ପାଇଁ ଡ. ଗୋପୀନାଥ ମହାନ୍ତି ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ବିସ୍ତାର କରିଥିଲେ। ଚାରି ଦଶନ୍ଧିରୁ ଅଧିକ ସମୟ ଧରି ଓଡିଆ ସାହିତ୍ୟିକ ଦୃଶ୍ୟ ଏକ ପ୍ରକାଣ୍ଡ ବ୍ୟକ୍ତି ଭାବରେ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଭାରତର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଗଦ୍ୟ ଲେଖକ ଭାବରେ ସମ୍ମାନିତ କରାଯାଇଥିଲା।
ଆଦିବାସୀ ଭୂମିରେ ଥିବା ଓଡ଼ିଶାର ଦୃଶ୍ୟ, ଜୀବନ ଢାଞ୍ଚା, ସଂସ୍କୃତି ଏବଂ ଐତିହ୍ୟର ସମସ୍ତ ଦିଗ ତାଙ୍କ ଯାଦୁକରୀ ହାତରେ ଜୀବନ୍ତ ହେଲା। ସେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ପଥ ଭାଙ୍ଗିଥିଲେ ଏବଂ ଉପନ୍ୟାସ ଏବଂ କ୍ଷୁଦ୍ର ଗଳ୍ପରେ ଗଳ୍ପ-ଶୈଳୀ , ଚରିତ୍ର ଏବଂ ଥିମ୍ ପରିଚାଳନା କରିବାର କୌଶଳ, ଆଦିବାସୀ ଗୋଷ୍ଠୀକୁ ସଂକେତ ଦେବା ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ଲିପିବଦ୍ଧ ଭାଷାରେ ବ୍ୟାକରଣ ସୃଷ୍ଟି କରିବା କିମ୍ବା ଓଡ଼ିଆ ମହାଭାରତର ସାରଳା ଦାସଙ୍କ ଅସ୍ତିତ୍ୱର ସମୟ ଏବଂ ସ୍ଥାନ ଉପରେ ନୂତନ ଆଲୋକ ପ୍ରଦାନ କରିବା ଏବଂ ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ପିତା ଭାବରେ ପରିଗଣିତ। ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ସାଧାରଣ ଜୀବନ୍ତ ଭାଷଣରୁ ସାବଧାନତାର ସହିତ ମନୋନୀତ ହୋଇଥିବା ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକ ସହିତ ସେ ପ୍ରବର୍ତ୍ତାଇଥିବା ନୂତନ ଗଦ୍ୟ ଶୈଳୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉତ୍ସାହଜନକ ଏବଂ ଅବକ୍ଷୟ ଚିନ୍ତାଧାରା କିମ୍ବା ସୂକ୍ଷ୍ମ ଭାବନାକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା ପାଇଁ ଏକତ୍ର ହୋଇଥିଲା। ତାଙ୍କର ଅଗ୍ରଗାମୀ ଅନୁସନ୍ଧାନ କାର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ଓଡିଶାର ଆଦିବାସୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ଲେଖା ବହୁଳ ଭାବରେ ମାନ୍ୟତା ପାଇଲା; ସେ ଆମେରିକାର ସାନ୍ ଜୋସ୍ ଷ୍ଟେଟ୍ ୟୁନିଭରସିଟି (୧୯୮୮) ରେ ଆନ୍ଥ୍ରୋପୋଲୋଜିରେ ପ୍ରଫେସର ଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥିଲେ। ସାହିତ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ତାଙ୍କର ଅସାଧାରଣ ଅବଦାନକୁ ସ୍ୱୀକୃତି ଦେଇ ଭାରତ ସରକାର ତାଙ୍କୁ ‘ପଦ୍ମଭୂଷଣ’ ପ୍ରଦାନ କରିଥିଲେ। ଏପ୍ରିଲ ୨୦, ୧୯୧୪ ରେ କଟକର ନାଗବାଲି ଠାରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିବା ପଦ୍ମଭୂଷଣ ଡ.ମହାନ୍ତି ଇଂରାଜୀ ସାହିତ୍ୟରେ ଏମଏ ଡିଗ୍ରୀ ହାସଲ କରିଥିଲେ। ସେ ୧୯୩୮ ମସିହାରେ ଓଡିଶା ପ୍ରଶାସନିକ ସେବାରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ ଏବଂ ୧୯୬୯ ମସିହାରେ ଅବସର ନେଇଥିଲେ।
କୋରାପୁଟ ଜିଲାରେ ଜଣେ ପ୍ରଶାସକ ଭାବରେ ସେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବା ସମୟରେ ଆଦିବାସୀମାନଙ୍କ ସହ (ସାଧାରଣ ଭାବରେ କନ୍ଧ ଏବଂ ପରଜା) ଘନିଷ୍ଠ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ ଏବଂ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ବିଶେଷ ଆଗ୍ରହ ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ। ବିଶେଷକରି ସେମାନଙ୍କର ଭାଷା ଏବଂ ଜୀବନଶୈଳୀ ବିଷୟରେ। ଏହି ସମୟର ତାଙ୍କର କେତେକ ପ୍ରମୁଖ ସୃଜନଶୀଳ କାର୍ଯ୍ୟ ଆଦିବାସୀ ଜୀବନ ଏବଂ ସମାଜ ସହିତ ଜଡିତ। ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଯେ ଗୋପୀନାଥଙ୍କୁ ଅଣତିରିଶ ବର୍ଷ ବୟସରେ ‘ପରଜା’ର ଧାରାବାହିକର ଏକ କାହାଣୀ ସମାପ୍ତ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ଚାରି ବର୍ଷ ପରେ ତାଙ୍କର ସ୍ମାରକ ଉପନ୍ୟାସ ‘ଅମୃତର ସନ୍ତାନ’ ଆସିଥିଲା। ତାଙ୍କର ଗମ୍ଭୀର ସାହିତ୍ୟିକ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ୧୯୩୪ ମସିହାରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ୫୫ ବର୍ଷରୁ ଅଧିକ ସମୟ ଧରି ଚାଲିଥିଲା। ମୁଦ୍ରଣରେ ମହାନ୍ତିଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିରେ ୨୪ ଟି ଉପନ୍ୟାସ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ; କ୍ଷୁଦ୍ର ଗଳ୍ପଗୁଡ଼ିକର ୧୨ ଟି ସଂଗ୍ରହ (୩୦୦ ରୁ ଅଧିକ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟା); କବିତାର ଗୋଟିଏ ପୁରାଣ; ଓଡିଆରେ ଦୁଇଟି ଜୀବନୀ (୩ ଖଣ୍ଡ) ଗୋଟିଏ ଆତ୍ମଜୀବନୀ; ତିନିଟି ନାଟକ; ଦୁଇଟି ସମାଲୋଚନା ପ୍ରବନ୍ଧ; ଆଦିବାସୀ ଭାଷା ଏବଂ ସଂସ୍କୃତି ଉପରେ ପାଞ୍ଚଟି ପୁସ୍ତକ; ଓଡିଆରେ ସାତୋଟି ଅନୁବାଦ (ତାଙ୍କର ସୋଭିଏତ୍ ଲ୍ୟାଣ୍ଡ୍ ନେହେରୁ ପୁରସ୍କାର ପ୍ରାପ୍ତ ଗୋର୍କିଙ୍କ ‘ମୋ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ’); ଟଲଷ୍ଟୟଙ୍କ ‘ଯୁଦ୍ଧ ଏବଂ ଶାନ୍ତି’ ଏବଂ ଟାଗୋରଙ୍କ ‘ଯୋଗାଯୋଗ’); ଇଂରାଜୀରେ ଗୋଟିଏ ଜୀବନୀ ଏବଂ ଓଡିଆ ମହାଭାରତର ପୁରାତନ ଖଜୁରି ପତ୍ରର ପାଣ୍ଡୁଲିପି ଏବଂ ଆଦିବାସୀମାନଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଅନେକ ସୁଖପାଠ୍ୟ ପ୍ରବନ୍ଧ। ତାଙ୍କର ୬ ଟି ପ୍ରମୁଖ ଉପନ୍ୟାସ: ‘ପରଜା’, ‘ଅମୃତର ସନ୍ତାନ’, ‘ଲୟବିଲୟ’, ‘ଦାନାପାଣି ’, ‘ଦାଦିବୁଢା’ ଏବଂ ‘ହରିଜନ’, ତିନିଟି କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ସଂଗ୍ରହ। ମହାନ୍ତି ଜଣେ ଆଗ୍ରହୀ ପାଠକ ଥିଲେ। ତାଙ୍କର ଆଗ୍ରହ ଉଭୟ ସଂସ୍କୃତ ଏବଂ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଭାରତୀୟ ଭାଷା ପାଇଁ ରହିଥିଲା। ଏବଂ ବିଷୟଗୁଡିକ ଧର୍ମଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ମନୋବିଜ୍ଞାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, କାଳ୍ପନିକ ଏବଂ କବିତା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବିଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଔଷଧ ଯାଏ ବିସ୍ତାରିତ ଥିଲା। ଅଗଷ୍ଟ ୨୦, ୧୯୯୧ ରେ କାଲିଫର୍ଣ୍ଣିଆର ସାନ ଜୋସରେ ଡ.ମହାନ୍ତିଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ହେବା ସହିତ ଏକ ଯୁଗ ଶେଷ ହୋଇଥିଲା, ଯାହା ସର୍ବୋଚ୍ଚ କ୍ରମର ସୃଜନଶୀଳ ଅନୁସରଣର ସାକ୍ଷୀ ରହିଲା। ଶୋଷିତଙ୍କର ଏକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସ୍ୱର ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲା; ତଥାପି ଗୋପୀନାଥଙ୍କ ଅନନ୍ତ ଆଶାବାଦୀ ଶବ୍ଦ, ଜୀବନରେ ଉତ୍ସାହ ଅଛି, ମୃତ୍ୟୁ ନାହିଁ, ଦୁଃଖ ନାହିଁ” (‘ଅମୃତର ସନ୍ତାନ’ର ଶେଷ ଧାଡି) ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଲୋକଙ୍କୁ ପ୍ରେରଣା ଯୋଗାଇବ ।
