ଏକଦା ଏକ ଶିଶୁ ଜନ୍ମ ହେବାକୁ ଯାଉଥିଲା। ଜନ୍ମର କିଛି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପୂର୍ବରୁ ସେ ଇଶ୍ବରଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ: “ମୁଁ ଏତେ ଛୋଟ, ମୁଁ ନିଜେ କିଛି କରିପାରିବି ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ପୃଥିବୀରେ ମୁଁ କିପରି ବଞ୍ଚିବି, ଦୟାକରି ମୋତେ ତୁମ ସହିତ ରହିବାକୁ ଦିଅ, ମୁଁ କୌଣସି ସ୍ଥାନକୁ ଯିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ।”
ଭଗବାନ କହିଲେ- ମୋର ଅନେକ ଦୂତ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣଙ୍କୁ ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ବାଛିଛି, ସେ ତୁମର ଯତ୍ନ ନେବେ। “
ଶିଶୁ – ‘‘କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଆପଣ କୁହନ୍ତୁ, ଏଠାରେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ମୁଁ କେବଳ ଗୀତ ଗାଇବା ଏବଂ ହସିବା ଛଡା ଆଉ କିଛି କରେ ନାହିଁ। ଏହା ମୋ ପାଇଁ ଖୁସି ହେବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ?”
ଭଗବାନ – “ତୁମର ଦୂତ ତୁମ ପାଇଁ ଗୀତ ଗାଇବେ ଏବଂ ତୁମ ପାଇଁ ପ୍ରତିଦିନ ହସିବେ।” ଏବଂ ତୁମେ ତାଙ୍କ ପ୍ରେମ ଅନୁଭବ କରିବେ ଏବଂ ଖୁସି ହେବେ। “
ଶିଶୁ – “ଏବଂ ଯେତେବେଳେ ଲୋକମାନେ ସେଠାରେ ମୋ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବେ, ମୁଁ ବୁଝିବି କିପରି? କାରଣ ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ ଭାଷା ଜାଣି ନାହିଁ?”
ଭଗବାନ – “ତୁମର ଦୂତ ତୁମକୁ ଅତି ମଧୁର ଶବ୍ଦରେ ତୁମ ସହ କଥାବାର୍ତ୍ତା କହିବେ। ଯେଉଁ ଶବ୍ଦ ତୁମେ ଏଠାରେ କେବେ ଶୁଣି ନଥିବ ଏବଂ ବହୁତ ଧର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ସତର୍କତାର ସହିତ ତୁମର ଦୂତ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ କହିବା ମଧ୍ୟ ଶିଖାଇବେ।”
ଶିଶୁ – “ଏବଂ ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ତୁମ ସହ କଥା ହେବାକୁ ଚାହେଁ ମୁଁ କଣ କରିବି?”
ଭଗବାନ – “ତୁମର ଦୂତ ତୁମକୁ ହାତ ଯୋି କରି ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବା ଶିଖାଇବେ ଏବଂ ଏହି ଉପାୟରେ ତୁମେ ମୋ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାକୁ ସମର୍ଥ ହେବ।”
ଶିଶୁ – ମୁଁ ଶୁଣିଛି ଯେ ପୃଥିବୀରେ ମଧ୍ୟ ଖରାପ ଲୋକ ଅଛନ୍ତି। ମୋତେ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ କିଏ ରକ୍ଷା କରିବ? ”
ଭଗବାନ – “ତୁମର ଦୂତ ତୁମକୁ ରକ୍ଷା କରିବେ। ତାଙ୍କ ଜୀବନ ପ୍ରତି ବିପଦ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ସେ ତୁମକୁ ବଞ୍ଚାଇବେ।”
ଶିଶୁ – “କିନ୍ତୁ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଦୁଃଖିତ ହେବି କାରଣ ମୁଁ ତୁମକୁ ଦେଖି ପାରିବି ନାହିଁ।”
ଭଗବାନ- “ତୁମେ ଏହା ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ। ତୁମର ଦୂତ ସର୍ବଦା ମୋ ବିଷୟରେ ତୁମ ସହ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବେ ଏବଂ ତୁମେ କିପରି ମୋ ପାଖକୁ ଫେରି ଆସିବ ତାହାର ବାଟ ମଧ୍ୟ ବତାଇବେ।’’
ସେତେବେଳେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଶାନ୍ତି ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ହଠାତ୍ ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରୁ କେହି ଜଣେ କ୍ରନ୍ଦନ କରିବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଣାଗଲା…। ଶିଶୁଟି ବୁଝିଗଲା ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତାକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ। ସେ କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ଭଗବାନଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “ହେ ଭଗବାନ, ମୁଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯିବାକୁ ବାହାରିବି, ଦୟାକରି ମୋତେ ସେହି ଦୂତଙ୍କ ନାମ କୁହନ୍ତୁ? ‘
ଭଗବାନ କହିଲେ “ଦୂତଙ୍କ ନାମକୁ ନେଇ ବ୍ୟସ୍ତ ହେବାର ନାହିଁ, କେବଳ ଏତିକି ଜାଣ ଯେ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ” ମାଆ ” ବୋଲି ଡାକିବ।
